Kelimeleri yiğip, cumlelere siralayip belkide sadece cabalayabilirim icimdeki özlem duygusunu.
Ama anlatamam. Bir yenilgi gibi belkide icime hapsettiklerim. Ama benim bile anlayamadigim bir seyi baskasina nasil anlatabilirim ki.
Ne hissettigimi biliyorum dersem yalan olur.
İcimdeki özlem bir bütün halinde degil adeta parca parca. Binlerce parca.
Oyle dagilmislar ki etrafa, oyle sacmisim ki ansizin karsima cikiyorlar.
Hic olmadik bir magaza da , bir bankta, bir sokakta, caddede, hic olmadik birinin tebessümünde, hic tanimadigim bir insanin bir anlik bakisinda, esyalarda, odada, duvarlarda, bir yagmur damlasinda, gunesin acisinda orda burda surda.
Yani sagda solda.
Özlemek tüm yaramazligiyla her yerde.
Bu yaramaz bir cocuk. Henuz kucuk. Buyuyecek.
Uzun yillar benimle olacak. Buyuye buyuye yol alacak.
Bu özlem hic bitmeyecek.
Ask bitse bile.
Ask biterse?
Ask'i bana sonsuzlugu anlatmasindan vazgecirene dek.
Ne de zor.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder