Çocukken her yağmur damlasına isim vermek için pencere başına geçerdim. İnsanlar hep şemsiye kullanırdı. Samimiyetsizlik işte böyle başladı.
##
Bak bu da var -http://melisuysall.tumblr.com/
11 Mayıs 2010 Salı
Kayıp Benliğin Bulunuşu (,
Yürüyeceğim bir yol vardı artık. Herkesin olduğu gibi. 'Hayat' demişlerdi. Yürümeyi kabul ettiğimde 'kendimi' bulmuştum. Ruhum bedenimle buluşmuştu artık. Ama öğrendiğim bir şey vardı. Artık yağmur yağınca 'şemsiye' kullanıyordum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder